(oproep tot radicaliteit in het pastoraat) Horatius Bonar (1808-1889) schreef dit boekje in 1859, het jaar van de grote opwekking in de Angelsaksische wereld. Alhoewel er veel mensen tot geloof kwamen, was Bonar somber gestemd over de prediking en het pastoraat. De opwekking had op veel evangeliedienaren niet de gewenste impact. Door dit boekje wilde Horatius Bonar de predikanten wakker schudden en hun de primaire verantwoordelijkheden voorhouden die bij het ambt van dienaar des Woords horen. Bonar verheft zich niet boven zijn collega’s maar identifi ceert zich met hen door een nederige houding en eerlijke belijdenis van zijn eigen persoonlijke en ambtelijke zonden. Hij spreekt als een ‘stervende man tot stervende mensen.’ Heiligheid was zijn sieraad en zijn bewogenheid met verloren zielen was intens. Hij riep de mensen in de bewogenheid van Christus op om zich bekeren en te geloven. Deze boodschap is nog net zo actueel als in de tijd waarin zij leefden en werkten! In het Nederlands vertaald door L.J. van Valen.