menu
Een dienaar had twee aardewerken potten aan een juk. Elke morgen hing hij dat juk op zijn schouders, liep naar een beek en schepte water in de potten. De ene pot was puntgaaf, maar de andere had een barst waardoor het water langzaam wegsijpelde. In de tijd dat de dienaar van de beek naar het huis van zijn meester liep, was de pot met de barst al half leeg. Twee jaar lang ging de dienaar elke dag twee potten water halen en kwam hij met anderhalve pot terug bij zijn meester. De perfecte pot was erg trots dat hij zo goed voldeed. De gebarsten pot schaamde zich. Elke dag opnieuw verspilde hij de helft van zijn waterinhoud. Eigenlijk deugde hij nergens voor.
Op een zekere dag, toen de dienaar bij het beekje even zat uit te rusten, besloot de gebarsten pot zich te verontschuldigen: 'Ik wil u mijn excuses aanbieden', zei hij. 'Waarom?', vroeg de dienaar hem. 'Nou, de afgelopen twee jaar heb ik maar half zoveel water naar het huis gedragen als de andere pot. Ik ben niet erg nuttig met zulke beschadigingen. Ik kan me niet voorstellen dat u veel plezier van mij zult hebben. Ik ben een gebrekkig en gebarsten vaatwerk. Eigenlijk deug ik niet.'
De dienaar dacht na en zei alleen maar: 'Als we straks naar het huis van de meester teruggaan, wil ik dat je goed oplet op de prachtige bloemen langs het pad.' Toen ze naar huis liepen, zag de pot prachtige wilde bloemen langs de weg. Thuis gekomen zei de dienaar tegen de pot: 'Is het je opgevallen dat de bloemen allemaal aan jouw kant van het pad groeien? Dat komt omdat ik altijd heb geweten dat jij water verliest. Ik heb mijn voordeel gedaan met jouw onvolmaaktheid! Ik heb bloemenzaad gestrooid aan jouw kant van het pad, en elke dag heb jij de bloemen water gegeven, zonder dat je het wist. En al twee jaar lang pluk ik de mooiste bloemen om er de tafel van mijn meester mee te eren! Naar aanleiding van 2 Korinthe 4:7."