Over ons

De doelstellingen van de Stichting Heart Cry zijn als volgt: 

1. Geestelijke verdieping 
2. Bewustwording van de noodzaak van herleving

Geestelijke verdieping

Als stichting willen wij, biddend en in afhankelijkheid van de Heilige Geest, ons dienstbaar inzetten in Gods Wijngaard – die in vele kerken en denominaties te vinden is. We zijn er namelijk van overtuigd dat gelovigen in deze tijd, waarin de satan rondgaat als een briesende leeuw, voortdurend geestelijke voeding vanuit het levende Woord van God nodig hebben.

Die voeding moet in onze ogen niet alleen gaan over de fundamentele vraag hoe een zondaar met God verzoend wordt, maar ook over de vraag hoe de gelovige in dit leven ‘vruchten van geloof en bekering’ voort kan brengen. Het is dan ook ons doel om gelovigen erop te wijzen dat er zonder het verstaan van het innige leven met Christus lauwheid, oppervlakkigheid, onverschilligheid en gezapigheid op de loer liggen.

We willen benadrukken dat de vernieuwende kracht van de Heilige Geest noodzakelijk is voor de noodzakelijk groei (opwas) van het geestelijk leven, waardoor gelovigen niet meer voor zichzelf zouden leven, maar voor God Die hen verloste van hun zonden.

Bewustwording van de noodzaak van herleving

Stichting Heart Cry wil op blijven roepen tot reformatie in kerkelijk Nederland en voortdurende heroriëntatie in het eeuwig blijvende Woord van God. We geloven dat dit zeer noodzakelijk is, gezien de verdrietige (kerkelijke) verdeeldheid onder gelovigen. Daarbij wil de stichting niet vanaf een afstand over het kerkelijke leven oordelen, maar bewogenheid en betrokkenheid tonen zonder zichzelf te verheffen.

Iemand schreef eens: “In iedere kerk, in ieder instituut is er iets wat vroeg of laat uitgerekend het doel waarvoor het in leven werd geroepen tegen zal werken”.

We geloven dat dit waar is. Door de eeuwen heen is er op allerlei niveaus een golfbeweging waar te nemen tussen geïnstitutionaliseerde kerken en hervormingsbewegingen. Zodra de kerk zich ging vereenzelvigen met macht en de nadruk kwam te liggen op het bewaken van kerkelijke structuren en de zgn. ‘zuivere leer’, ontstonden er hervormingsbewegingen waardoor het reformatorisch appél weer ging klinken. Die bewegingen stolden later vaak ook weer en nieuwe appélbewegingen ontstonden.

Dit proces werd eens treffend als volgt omschreven:‘Een echte religieuze ervaring uit de eerste hand (..) wordt door de omstanders al heel gauw als een afwijking van de orthodoxie gezien, waarbij de profeet een eenzame krankzinnige schijnt. Als zijn leer aanstekelijk genoeg is om vervolging te overwinnen, wordt het een vaststaande en erkende ketterij. Maar als het dan nog aanstekelijk genoeg is om vervolging te overwinnen, wordt het zelf een orthodoxie; en als een godsdienst het stadium van orthodoxie bereikt heeft, is haar innerlijke weg voorbij; de bron is opgedroogd; de gelovigen leven alleen nog uit de tweede hand en gaan op hun beurt profeten stenigen.’

Misschien wat kort door de bocht, maar is dit wellicht ook de situatie in kerkelijk Nederland? Een bron die zowat opgedroogd is; onbekeerde gelovigen die uit de derde hand leven en veel napraten, maar niks meer te zeggen hebben? Duizenden kerkgangers die uitstekend hun ongeloof in Jezus Christus theologisch kunnen verantwoorden en doorreizen naar het eeuwige verderf (weliswaar op een afgebakend paadje aan de rechterkant van de Brede Weg)?

We menen dus dat de oproep tot voortdurende reformatie nodig is en blijft. Gereformeerd zijn is immers geen voltooid proces, maar een werkwoord: we moeten blijvend gereformeerd worden. Daarom wil stichting Heart Cry - met het oog op herleving - de noodzaak van gebed, persoonlijke bekering, geloof en een geheiligd leven benadrukken en daarbij de verwachting uitspreken dat de Heere God nog grote dingen kan doen in kerkelijk Nederland.

187