menu
William Colgate is de man die de Colgate tandpasta fabriek begon. Toen hij zestien jaar was lieten zijn verarmde ouders hem toe om werk te gaan zoeken in New York. Zij waren Engelse emigranten en hadden twee jaar een vennootschap gehad met iemand in een zeepfabriek, maar ze moesten dit beëindigen en gingen terug naar de boerderij.
William vertrok en liep de straten op en neer om overal om werk te vragen, maar al zijn pogingen waren vruchteloos. De volgende dag was hij gewoon wanhopig van verdriet. Hij had honger en was moe omdat hij niets bereikt had. Nu stond hij voor een zeepfabriek. Hij wilde aankloppen, maar plotseling onthield hij wat zijn Godvrezende moeder voor zijn vertrek, uit de Bijbel had voorgelezen. Het waren haar laatste woorden geweest.
Eerst liep hij vlug naar de achterkant van de fabriek om zijn knieën te buigen. Daar bad hij huilend: "Heere Jezus, ik kan zo niet verder. Thuis hebben ze het moeilijk. Als U mij vandaag zou willen helpen om werk te krijgen bij deze zeepfabriek, dan beloof ik, om U mijn leven lang te dienen en ook om een tiende deel van al mijn verdiensten aan u te geven." Hij droogde zijn tranen en stapte moedig naar de deur. De directeur zei: "Je bent zo jong en mager, wat kun je eigenlijk?" "O meneer, alles wat u vraagt, zal ik zo goed als mogelijk voor u doen. Mijn ouders hebben mijn hulp nodig en ik wil ze helpen."
"Kun je vloeren schrobben?" vroeg de man. "Heel goed meneer," antwoordde William vol hoop en verwachting, "thuis schrob ik ook vloeren en voor u zal ik het heel goed doen." De directeur stond op, pakte een emmer, een borstel en een dweil en wees hem waar hij kon beginnen. Die avond was hij zo dankbaar dat hij goed nieuws had voor zijn ouders. Zijn moeder had gezegd: "Wanneer je deze gelofte altijd nakomt en voor de Heere blijft leven en Hem van je geld geeft, zul je nog verbaasd staan over wat Hij voor jou gaat doen."
Enkele weken later spraken de twee directeurs met elkaar: "Het je gezien hoe vlug die William is? Ik heb nog nooit een jongen gezien die zo goed kan schoonmaken! We moesten hem maar verhoging geven. Hij is te goed als schoonmaker." Die namiddag riep de directeur hem op kantoor. "William," zei hij, "je hebt zo goed je best gedaan, dat we je liever postbode maken." William’s hart liep over van dankbaarheid. Die avond knielde hij voor zijn bed en zei: "Dank U Heere, U bent zo goed voor mij. Help mij ook om deze mensen nooit teleur te stellen."
Getrouw gaf hij het tiende deel van zijn geld, voor het werk des Heeren. Kort daarna spraken de directeurs opnieuw: "William levert ‘s morgens brieven af bij al de firma’s, maar hij blijft niet de hele dag weg zoals de vorige postjongen. Hij komt snel terug en vraagt nieuw werk. Laten we hem een beter werk met een goed salaris geven." Zo werd William later voorman en uiteindelijk hoofd van de productie.
Enkele jaren later stierf een van de eigenaars en William was in staat om zijn aandeel over te kopen. Een paar jaar daarna stierf ook de andere directeur en tegen die tijd had de 23-jarige William al zoveel geld op de bank, dat hij ook diens aandeel kon overnemen. Hierna veranderde hij de naam van de zeepfabriek naar: "William Colgate & Co." Men verkocht stijfsel, zeep en kaarsen. Parfum en tandenpasta kwamen pas later. Dit was het begin van de eerste fabriek van het huidige Colgate-Palmolive Concern in Amerika.
De voorspoedige zakenman vroeg aan zijn boekhouder om nu een speciale bankrekening te openen voor het geld voor de Heere, waarop hij het tiende deel van al zijn inkomen wilde storten. Vanaf die dag groeide het bedrijf ongelofelijk. De trouwe eigenaar ging later twee-tiende van zijn inkomsten en daarna drie-tiende, vier-tiende en tenslotte vijf-tiende afstaan voor het werk van de Heere. Het leek wel alsof de verkoop evenredig omhoog ging met zijn vrijgevigheid.
Intussen raakte de naam van zijn zeepsoorten al hoe beter bekend en naderhand werden zijn producten wereldwijd verkocht. God zegende hem kennelijk en vergoedde hem voor zijn getrouwheid. Zijn leven beschrijft dan ook duidelijk hoe Gods zegen rust op iemand die zijn tiende eerlijk en getrouw afdroeg voor de uitbreiding van Zijn Koninkrijk. Na ruim 200 jaar bestaat de Colgate fabriek nog steeds, intussen met een waarde van ruim negen miljard dollar. Op 74-jarige leeftijd is William als miljonair overleden. Tot zijn dood toe, stond er op zijn bureaulade geschreven: "Het geld van de Heere." Hij hield zijn belofte en de Heere had hem lief.
Diaken Colgate kon veel dingen doen met het geld van de Heere. Hij hielp zijn gemeente met de bouw van een nieuwe kerk. Later ondersteunde hij theologische scholen en een universiteit. Hij hielp het Baptisten Zending Genootschap en betaalde alles voor een specifiek buitenlands zendingproject. Er waren veel gelegenheden die hij aangreep, om het werk des Heeren te bevorderen. Hij was penningmeester van het Amerikaans Bijbel Genootschap en van de Bijbel Unie.
Reeds aan het begin van zijn succesvolle loopbaan, liet hij een prachtig huis zetten op de boerderij van zijn ouders. Hij heeft ze tot het einde bijgestaan en geholpen. Hij trouwde op 28-jarige leeftijd en kreeg een bijzonder gelukkig huwelijk met kinderen. Zijn mooie persoonlijkheid beïnvloedde iedereen. Hij was ernstig, maar ook vrolijk en gezellig. Hij hield van een grapje en was altijd spontaan. In zijn tegenwoordigheid zou iedereen zich welkom en ontspannen voelen. Zijn gezin was het belangrijkste in zijn leven. Zijn zoons hebben de fabriek voortgezet.
"Zal een mens God beroven? Maar gij berooft Mij en zegt: Waarin beroven wij U? In de tienden. Brengt al de tienden in het schathuis, opdat er spijze zij in Mijn huis en beproeft Mij nu daarin, zegt de HEERE der heirscharen of Ik u dan niet opendoen zal de vensteren des hemels en u zegen afgieten, zodat er geen schuren genoeg wezen zullen." Maleachi 3:8+10
