menu
e kent dat wel. Op bepaalde artikelen plakt men bepaalde etiketten. Om aan te geven wat het is. Bij dat artikel hoort dat etiket. En op iets anders wordt weer een ander etiket geplakt. Bij veel dingen kun je zoiets vrij simpel doen. Zout is geen suiker. En zeep is heel iets anders dan chocolade. Op bibliotheekboeken kun je gemakkelijk aangeven wat bij welke leeftijd hoort. Een stickertje met een bepaalde kleur is voldoende.
Bij sommige dingen ligt het een stuk moeilijker. En als je over mensen praat lijkt het helemaal onmogelijk te zijn. Ja, maar, wie is nou zo dwaas om op mensen een etiket te plakken? Wie zo dwaas zijn? Jij en ik... Of doe jij er soms niet aan mee? Zelfs in het kerkelijk leven komt het voor. Of moet ik zeggen dat het juist in de kerk voorkomt? We hebben etiketten genoeg in voorraad. Een willekeurige greep. Licht, zwaar, links, rechts, voorwerpelijk, bevindelijk, enz. Soms nog voorzien van het woordje "te". Zo plakken we heel wat etiketten. Soms al na iemand één keer gezien of gehoord te hebben...
Het wordt ons ook wel eens moeilijk gemaakt. Dan hebben we iemand een bepaald etiketje toebedacht dat niet helemaal klopt. De toegekende vlag blijkt de lading niet te dekken. Etiketje eraf en een ander erop? Nee, dat doen we niet al te gauw. Wat dan? We wrikken net zolang tot het weer past. Een voorbeeld? Nou, iemand heeft iets gezegd dat niet bij zijn etiketje past. Oplossing: hij zal wel dat of dat bedoeld hebben. En "dat of dat" past precies bij zijn etiketje... Of: hij zegt dat wel, maar de vorige keer... Dus... Zo kan het voor iemand heel moeilijk worden om nog iets goeds te doen of te zeggen. En een ander kan, al maakt hij de grootste brokken, niets verkeerds doen...
'k Weet het, etiketten plakken is de mens als het ware "ingebakken". Het is heel menselijk. Maar is al het menselijke vaak niet zondig? Juist omdat het zo menselijk is?!