menu
Ik las eens een aardig verhaaltje, zomaar van een dominee die schrijft: Kijk, we zijn soms als domme schoolkinderen. De onderwijzer, die geeft een stuk papier met bovenaan een regel in schoonschrift en dan moet dat kind dat na gaan schrijven. Nou, als hij dan zijn eerste regel schrijft, dan kijkt hij naar dat schoonschrift, dat voorbeeld. Maar bij de tweede regel dan gaat hij naar zijn eigen regel kijken en bij de derde regel naar de tweede regel, en bij de vierde regel en naar de derde regel en als hij dan onder aan de bladzijde is, dan is het een grote warboel! Maar hij had elke keer naar die eerste regel moeten kijken! En zo is het ook met het vertellen van allerlei bekeringen en met het uitspreken van allerlei ervaringen. Soms richten we ons zoveel naar die, en die richt zich naar die, en die richt zich weer naar die en die heeft van die gehoord en zo komen we steeds verder bij het Woord vandaan. Dat is ook een manco in onze gemeenten. Ik ga daar nu verder niet op in. Er is bij ons ook van lieverlee een stuk gemeente-theologie ontwikkeld dat op gespannen voet staat met verschillende delen van het Woord van God en onze gereformeerde belijdenis, omdat we teveel geluisterd hebben naar die tweede en die derde en die vierde en die vijfde en die zesde regel en zo menigmaal het Boek van God dicht gelaten hebben. Echt hoe is het mogelijk, zul je zeggen. Maar het gebeurt, dat alleen in de kerk de Bijbel opengeslagen werd en na het eten en misschien voor het naar bed gaan ook nog een keer, maar verder wordt er geen gebruik van het Woord van God gemaakt. En dan krijg je allerlei uitwassen en allerlei misstanden.
