menu
De mens die zichzelf steeds naar beneden haalt, haat zichzelf helemaal niet en heeft ook geen gebrekkig zelfbeeld. Hij doet dit louter om anderen te laten merken dat hij niet voldoet aan de normen die hij zichzelf heeft gesteld. Dat is echter geen bewijs van een gebrek aan zelfrespect, maar eerder van verborgen trots.
Jezelf kleineren is verkeerd want je geeft daarmee te kennen dat daar nog steeds de oude natuur aanwezig is die zichzelf de put inpraat. Of men nu met het 'eigen ik' te koop loopt of dat men er zich juist voor schaamt, het is en blijft onaanvaardbaar voor God...
Wie zichzelf op de borst slaat bewijst dat hij tevreden is met zichzelf, en wie te klein van zichzelf denkt is teleurgesteld in zichzelf. In beide gevallen verraden we dat we een hoge pet van onszelf op hebben.
Ons 'eigen ik' is een van de taaiste soorten onkruid die groeien in onze geestelijke moestuin. Wij mensen kunnen er maar weinig tegen uitrichten. Net als men denkt dat het dood is, komt het ergens anders weer even vrolijk omhoog als tevoren. Onze gemoedsrust wordt erdoor aangetast en ons zwoegen lijkt tevergeefs.
Als men een overwinnend christenleven wil leiden is het raadzaam noch jezelf de hemel in te prijzen, noch jezelf de moed te ontnemen. Je interesses zijn nu verschoven van je 'eigen ik' naar Christus. Wat jezelf bent of was, doet er niet meer toe. Je gelooft nu dat je gekruisigd bent met Christus en je bent daarom meer bereid jezelf ofwel toe te juichen ofwel af te kammen.