menu
Het woord "gemeenschap" is een woord dat tot het Nieuwe Verbond behoort. De gemeenschap onder het Nieuwe Verbond is een weerspiegeling van de gemeenschap die Jezus en de Vader hadden gedurende de dagen van Jezus op aarde. Het gebed van Jezus was dat de gemeenschap onder Zijn discipelen van dezelfde aard zou zijn.
Hoewel mensen onder het Oude Verbond tot grote hoogte van heiliging konden reiken, konden ze toch niet in een dergelijke gemeenschap met elkaar komen. Er waren godvruchtige mannen onder het Oude Verbond – Mozes, Elia, Daniël en Johannes de Doper, om enkele te noemen. Deze mannen bezaten een heiliging die boven de heiliging van vele gelovigen vandaag de dag uitstijgt. De oorzaak hiervan ligt in het feit dat vele gelovigen vandaag de dag niet werkelijk wandelen onder het Nieuwe Verbond. Het Nieuwe Verbond leidt discipelen van Jezus binnen in een innerlijke heiliging, die op zijn beurt weer leidt tot gemeenschap met elkaar.
Als we de grote mannen van geloof bekijken in Hebreeën 11, zien we dat ze allen eenzame individuen waren. Zo was het in de tijd van het Oude Testament. Maar zodra wij het Nieuwe Testament opslaan vinden we dat Jezus Zijn discipelen twee-aan-twee uitzend. Dit was iets nieuws. Jezus kwam niet om ons alleen binnen te brengen in een innerlijke heiliging maar ook in de gemeenschap met andere gelovigen.
Als een gelovige leert in overwinning te leven over zijn innerlijke zonden en toch niet de gemeenschap zoekt met andere gelovigen, ontbreekt er iets wezenlijks in zijn heiligmaking. Heiligmaking zonder gemeenschap te beoefenen is een misleiding. Velen reizen vandaag de dag de wereld over om heiliging te prediken; maar zijzelf zijn eenzame individuen, net als de mannen van het Oude Testament. Zulke predikers zijn nog steeds onder het Oude Verbond. Zonder uitzondering wordt veelal zichtbaar dat zij nauwelijks gemeenschap hebben opgebouwd in hun eigen woonplaats.
Maar zo was het niet onder de apostelen in de eerste eeuw. Direct na de Pinksterdag lezen we dat Petrus en Johannes samen uitgingen. Petrus vroeg de verlamde man bij de tempel om op te zien tot hun beiden: Johannes en hemzelf (Hand. 3:4). Petrus en Johannes werkten als een team samen. Hoewel Petrus sprak op de Pinksterdag, lezen we dat hij opstond samen met de andere elf (Hand. 2:14). Gemeenschap van de heiligen onderling is datgene wat er uitspringt als we Handelingen 2 t/m 4 lezen.
Petrus en Johannes waren niet mannen met hetzelfde karakter. Ze waren duidelijk anders als mens. Petrus was een snel reagerend, actief type – snel in grootspraak dat hij nooit de Heere zou verloochenen, snel om in het water te springen in het meer van Galilea zodra hij de Heere aan de oever herkende (Joh. 21), etc. Johannes echter was de stille, alles overdenkend type die liever alleen was in het zien van zijn visioenen van de hemelse dingen (zoals op Patmos). God brengt (menselijk gesproken) altijd mensen in Zijn gemeente bij elkaar die in karakter verschillen – zodat Hij een eenheid in verscheidenheid kan laten zien die vele malen meer heerlijk is dan de eenheid van twee gelijkende mensen.
