Opwekking in de reformatorische kerken?

Er wordt veel over gesproken, veel om gebeden en her en der zouden ook allerlei opwekkingen plaatsvinden. Zo niet binnen de reformatorische kerken. Hoe komt dat? Zeg nou zelf: zoveel wordt er niet over gepreekt en zeker niet om gebeden. Ik heb veel diensten bijgewoond en beluisterd, maar zelden ging het over een opwekking. Vanzelf wordt iedere zondag gebeden om bekering (al was het er maar één) en wordt gevraagd of Gods kinderen mogen opwassen in het allerheiligst geloof. Er wordt gebeden om meer voorgangers omdat de oogst groot is en de arbeiders weinig, voor de ouderen en de jongeren, voor zending en evangelisatie in ons vaderland en daarbuiten, voor ons wegzinkende vaderland en voor de Koningin en allen die in hoogheid zijn gezeten, voor de zieken, ouderen en eenzamen... Vooral niets vergeten. Maar een gebed om een geestelijke opwekking? Zeg nou zelf: dat hoor je zelden. Hoe zou dat komen? Oppervlakkige opwekkingen Waarschijnlijk is het gedeeltelijk een reactie op allerlei oppervlakkige opwekkingen. En die zijn er nogal wat. Wel eens gehoord van ene Todd Bentley? Hij zit nu in een echtscheidingsprocedure, maar in zijn ‘bloeiperiode’ heeft hij zijn duizenden verslagen. Bijna letterlijk. Met grote kreten en een soort karateslagen werkte hij mensen tegen de vlakte: bam, bam, bam!! Ze zouden dan, vervuld met de Heilige Geest, genezen worden en allerlei bijzondere ervaringen hebben. Te dwaas voor woorden. Met zulke toestanden houden we ons als reformatorische terecht niet bezig. Ongelooflijk dat een deel van de evangelische wereld het zelfs nog de moeite waard vindt om over de echtheid van zulk soort opwekkingen te discussiëren. Toch? Kun je toch zien dat het daar ook niet zo veel diepgang heeft... Behalve dit soort extremen gaat het bij veel opwekkingen om de persoonlijke kick. Een soort feel-good-christendom. Fijn een avondje praisen. God is niet langer streng en rechtvaardig. Berouw over de zonde? Verbrokenheid? Levensheiliging? Breken met alle zonden? Doe even niet zo moeilijk zeg. Zing en wees blij! Eerlijk is eerlijk, op zulk soort opwekkingen zitten we niet te wachten. Niet nodig? Kunnen we ons er zo van afmaken? Die toestanden staan gelukkig ver van ons bed. En op datzelfde bed draaien we ons nog eens lekker om en dommelen rustig verder. Geen behoefte aan dit soort opwekkingen. Welterusten. Kennelijk zitten we niet te wachten op een opwekking. In ieder geval niet op zulke opwekkingen. Misschien vinden we een opwekking helemaal niet zo belangrijk. Is dat terecht? Kunnen we echt volhouden dat een opwekking niet nodig is, terwijl: • het overgrote merendeel van de reformatorische kerkleden belijdt geen deel aan Christus te hebben. Dat is een enorme schare van mensen onderweg naar de ontmoeting met God, onderweg naar hun eeuwige bestemming, zonder hoop in deze wereld; • er heel veel jongeren zijn die meer hebben met MP-3, iPod en MSN dan met een levende Heere en Koning van Wie ze het verbondsteken dragen; • er vaak wordt geklaagd over de lauwheid in het leven van Gods kinderen. De aarden flessen gelijk geworden, zo zeggen we dan. Zo vaak levend voor de dingen van beneden. Zo weinig uitzien naar de komst van Christus en de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, waar God alles zal zijn en in allen; • er zoveel schrikbarende lauwheid is binnen de kerken. Ja, alles goed georganiseerd: de erediensten, de catechisaties, de verenigingen, de deputaatschappen, de organisaties en de commissies... We zijn er zo druk mee, dat we de klop niet meer horen op de deur van de gemeente en de stem van Jezus, staande (aan de buitenkant!) voor die deur: „Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop...” • we rijk zijn en eigenlijk nergens gebrek aan hebben. Rijk met ons geordende kerkelijke leven en onze in Schrift en belijdenis gewortelde opvattingen. En ook letterlijk rijk. Grote huizen, grote auto’s en grote hoeden. De gewoonste zaak van de wereld. Maar ook: de gewoonste zaak van de kerk. Ik weet het: opwekking begint niet bij breed-voerig praten over een opwekking. Zelfs niet bij het benoemen en bestrijden van alle misstanden om je heen. Opwekking begint bij jezelf. Het zuivere “opwekkingsverlangen” kenmerkt zich door de bede: „Heere, begin bij mij.” Daar heb ik mijn handen vol aan. Of valt dit bij jou nogal mee? Ja? Echt waar? Dan wordt het tijd voor een opwekking! H. van Groningen, Kapelle