menu
In een groot stadsziekenhuis lag op een volle zaal een jonge man, die op zekere morgen van de dokter te horen kreeg: het gaat veel beter en ik hoop dat ik je spoedig ontslaan kan. Niet lang daarna trad de dienstdoende zuster binnen met een scherm en plaatste dat om het bed. Nu wist ieder dat dit alleen gebeurde, wanneer de betreffende patiënt er zeer slecht aan toe was. De jonge man vroeg dan ook verbaasd: Maar zuster, de dokter heeft zo pas gezegd dat het erg goed ging en ik spoedig naar huis mag.
De zuster antwoordde zacht, terwijl tranen in haar ogen stonden: ,,Maar hij heeft mij gezegd, dat u geen twee uur meer te leven hebt". Hoewel de zuster het ten volle meende, berustte dit echter op een vergissing. Het betrof een andere patiënt. Het zweet brak de jonge man uit. Hij hield het voor doodszweet. Hij dacht aan zijn naderend einde, aan zijn voorbije leven en verhouding tot God, Die hij niet gediend had. Een ernstig gebed steeg op om genade en de Heere wilde die ook schenken, zodat het ware geloof doorbrak. Het was een vergissing die tot heerlijk einde leidde.